مقایسه اکسیژناسیون بیمار بدنبال راه اندازی از بستر ۲۴ و ۴۸ ساعت پس از بای پس رگ های کرونر

چکیده مقدمه: کاهش اکسیژناسیون در سرآغاز دوره پس از جراحی قلب باز وجود دارد. برای پیشگیری از این پیامد و درمان آن  مطالعاتی در زود به حرکت در آوردن بیماران پس از جراحی همراه با برنامه های بازتوانی انجام شده است. هدف: ارزیابی بحرکت در آوردن زودتر از هنگام به عنوان پادرمیانی درمانی بر چگونگی تنفسی بیماران پس از بای پس رگ های کرونر مواد و روش ها: مطالعه کارآزمایی بالینی با 80 بیمار پس از بای پس رگ های کرونر به طور random fix block(رندوم فیکس بلاک) در دو گروه 40 نفره بخش شدند. گروه مداخله افزون بر آمادگی معمول بیمارستان و حرکت کنشگر روی تخت، مسافت 20 متر را در دو نوبت پیمودند، نوبت اول 24 ساعت پس از جراحی و خارج شدن لوله تراشه و نوبت دوم 6 ساعت بعد در icu انجام شد. پیش و پس از برونرفت از تخت، abg، flow peakو cxr وارسی شد. گروه کنترل 48 ساعت پس از جراحی از تخت خارج شدند. تمام ارزیابی گروه مداخله برای گروه کنترل انجام و داده ها با نرم افزار آماری  spss نسخه 22 و سطح معنی داری با ارزش 05/0> p بررسی شد. نتایج: نتایج آماری در متغیرهای اندازه گیری به سود گروه مداخله است. پس از نوبت دوم راه اندازی زودتر از موعد در میزان درصد اشباع اکسیژن خون شریانی (sa o2) گروه مداخله 14/2±77/95 و گروه کنترل 03/3± 2/94 (009/0=p) و میزان بیشینه جریان بازدمیpeak expiratory flow)) در گروه مداخله 1/49±2/167 و گروه کنترل55/40±137 lit/min(004/0=p) و فشار اکسیژن خون شریانی (o2 pa) در گروه مداخله 18/7±59/76 و در گروه کنترل 63/9±4/71 mmhgتفاوت معنی دار نشان داد(008/0=p). نتیجه گیری: به نظر می رسد راه اندازی زود هنگام پس از بای پس رگ های کرونر می تواند باعث میزان اکسیژناسیون را بهبود بخشد.